گردشگری درجهان:کلمه توریسم از کلمه تور (tour) به معنای گشتن اخذ شده که ریشه در لغت
لاتین turns به معنای دور زدن، رفت و برگشت بین مبدأ و مقصد و رخش دارد که
از طریق زبانهای فرانسه و انگلیسی به فارسی راه یافتهاست.
افراد ثروتمند معمولاً به اقصی نقاط جهان سفر میکنند تا شاهکارهای هنری
را ببینند، زبانهای جدید بیاموزند، با فرهنگهای جدید آشنا شوند و یا با
غذاهای دیگر کشورها آشنا شوند.
اصطلاحات «توریسم» و «توریست» اولین بار در سال ۱۹۳۷ توسط جامعه ملل مورد استفاده قرار گرفتند. گردشگری به سفر به خارج از کشور و با مدت زمان بیش از ۲۴ ساعت اطلاق میشود.گردشگری در ایران:با دقت در سفرنامههایی که به جای مانده به این نتیجه میرسیم که آنچه از
قرن نهم تا قرن چهاردهم میلادی وجود دارد، سیاحت مسلمانان است به کشورهای
خاورمیانه و خاور دور، مانند: ژاپن و آفریقا و اروپا. جهانگردان مسلمان
گزارش سفر خویش را در کتابهای جغرافیائی و یا در تحقیقات تاریخی و عقیدتی
ارائه دادهاند؛ و در این دوران خبری از رفت و آمد سیاحان اروپایی و مردمان
غرب مسیحی نیست؛ و گویا آنان هیچ گونهای علاقهای به گردشگری نداشتهاند.
گاه گاهی به یک جهانگرد و تاجر یهودی غربی در بلاد شرق بر میخوریم. از
قرن پانزدهم به بعد، بویژه در قرن هفدهم میبینیم که جریان گردشگری به طور
دقیق به عکس جریان یافته است. جهانگردان مهم را غربیان تشکیل میدهند که به
سرزمینهای شرق روی آورده و گزارشهای گوناگونی از آداب، میراث فرهنگی،
شیوههای حکومتی، اجناس و محصولات شهرهای اسلامی دادهاند و خبری از
جهانگردان مسلمان نیست و یا اگر رحله هائی وجود دارد، در محدوده سفر حج و
از منطقهای اسلامی به منطقهای دیگر است.